Οι άνθρωποι σήμερον πολύ ολίγον ασχολούνται με την φιλοσοφίαν. Ο πολύς λαός έχει την θρησκείαν του, της οποίας τα δόγματα ικανοποιούν τας εσωτερικός του τάσεις. Οι επιστήμονες έχουν τας θεωρίας των και ικανοποιούν και αυτοί την έμφυτον ροπήν του ανθρώπου όπως γνωρίση την φύσιν, μέσα εις την οποίαν ζώμεν. Και οι μεν και οι δε συνεπώς δεν αισθάνονται την ανάγκην να ασχοληθούν με την φιλοσοφίαν, ήτις, άλλως τε, ως κοινώς πιστεύεται, δεν λύει κατά τρόπον ενιαίον και οριστικόν τα προβλήματα του κόσμου, αλλά μάλλον σύγχυσιν φέρει εις το πνεύμα του μελετώντας αυτήν, ένεκα των αλληλοσυγκρουομένων θεωριών των διαφόρων φιλοσοφικών συστημάτων. Ένεκα τούτου, οι από καθέδρας διδάσκαλοι της φιλοσοφίας, ασχολούνται με αυτήν κατά το πλείστον εκθέτοντες τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα, είτε καθ` ιστορικήν εξέλιξιν, είτε και καθ` ύλην. Αι δε υπό συγχρόνων αναπτυσσόμεναι φιλοσοφικαί θεωρίαι δεν είναι η απόπειραι προς εξήγησιν του κόσμου επί τη βάσει των πορισμάτων των θετικών επιστημών. Και η ροπή όμως αύτη της συγχρόνου διανοήσεως και ο τρόπος του συγχρόνου βίου και η νοοτροπία των ανθρώπων γενικώς, εξηφάνισαν από τον πνευματικόν ορίζοντα της ανθρωπότητας κάθε ιδανικόν και ούτως εξέλιπε κάθε σύστημα, το οποίον θα ηδύνατο να ρυθμίζη την διαγωγήν των ανθρώπων. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]
