Η γνώση είναι περιορισμένη κατασκευή με ασυνεχή ψηφία, ο κόσμος κυλάει ενιαίος και αδιατάρακτος μέσα στην άπειρη συνέχειά του· η φιλοσοφία δεν μπορεί να έχει άλλη σχέση με τη φύση από μια στιγμιαία και πάντοτε ατελή απόπειρα να συλλάβει λίγες μεμονωμένες όψεις και πτυχές της, όπως το αναβόσβημα ενός φάρου στο σκοτάδι. Αν οι ισχνές ακτίνες του φωτός πέσουν περιστροφικά και σε ελεγχόμενες χρονικές αποστάσεις μεταξύ τους μπορεί ίσως κάποιος να μαντέψει με όχι πολύ μεγάλη παραμόρφωση τη γενική μορφολογία του τοπίου. Γι’ αυτό και μια συστηματική φιλοσοφία δεν είναι νοητή σήμερα, έξω από επαναλαμβανόμενες και αποσπασματικές απόπειρες να φωτιστεί από διάφορες πλευρές εκείνο που αναπαύεται άρρητο στο βάθος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]