`Αυτό το τραγούδι με στοίχειωνε τα τελευταία πενήντα χρόνια και υποθέτω ότι πάντα θα με στοιχειώνει. Όποτε το ακούω δεν μπορώ να μη γυρίσω πίσω το κεφάλι μου, για να σιγουρευτώ ότι δεν με παρακολουθεί κανείς, ή ότι δεν με παρακολουθεί κάποιος από τη σκοτεινή είσοδο ενός κτιρίου στην απέναντι πλευρά του δρόμου. `I`m so young and you are so old`. Όλα μου ξανάρχονται στο νου. Η αποπνικτική ζέστη των προαστίων του Νότιου Λονδίνου στα μέσα του καλοκαιριού, τα μεγάλα σπίτια της δεκαετίας του 1930 με τις κόκκινες κεραμιδένιες σκεπές και τα γήπεδα του τένις, η ουδέτερη γλυκιά μυρωδιά των βρετανικών παμπ και τα μικρά αυτοκίνητα. Και εκείνα τα πλάσματα που έτρεχαν στους δρόμους, σκοτεινά, αδηφάγα και ανελέητα. Που κρέμονταν απ` τα ταβάνια και σκαρφάλωναν στους τοίχους. Νομίζετε ότι ξέρετε από βρικόλακες; Δεν ξέρετε την τύφλα σας από βρικόλακες.`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]