Το βιβλίο αυτό, χωρισμένο σε τρεις ενότητες, παρουσιάζει μια συγγραφική καινοτομία, η οποία θέλει και τα τρία αυτά μέρη συνδεδεμένα, και ουσιαστικά και τυπικά, παρ` όλο που μεταξύ τους υπάρχει μια χρονολογική ανακολουθία. Χρονολογική, όμως, και όχι νοηματική ή ουσιαστική.
Επίσης ο αναγνώστης, θα διαπιστώση μια σύγχρονη έκφρασι, όσον αφορά στην ορολογία για την τοποθέτησι των γεγονότων, άγνωστη στην τότε εποχή. Π.χ. `εθνικό πρόγραμμα`, `παγκοσμιότητα`, `ελληνικός χώρος`, `νέα τάξις πραγμάτων` και λοιπά. Πιστεύω όμως πως αυτή η ορολογία βοηθά τα μέγιστα στην κατανόησι εικόνων της εποχής εκείνης.
Θα νομισθή, προφανώς, πως η μεταξύ πρώτης και τρίτης ενότητος αναφορά στον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα, αλλά και τα ελληνικά μυστήρια, καμμίαν δεν μπορεί να έχουν σχέσι με τα γεγονότα και την εξέλιξι της Αλεξανδρείας, πολύ δε περισσότερο με τον Φίλιππο.
Μια τέτοια αξιολόγησις είναι λανθασμένη, και τούτο διότι:
Ο Φίλιππος και οι Μακεδόνες, υπήρξαν εκ των πραγμάτων `ιθύνων νους`, της εξαπλώσεως του ελληνισμού στην Ανατολή, αποσκοπώντας στην μεταφορά του πολέμου και τις επιπτώσεις από αυτόν στα εκεί εδάφη, (κάτι που αιώνες μετά εφηρμόσθη στον Β` παγκόσμιο πόλεμο). Ο Αλέξανδρος υπήρξεν ο ουσιαστικός και κύριος εκτελεστής αυτού του σκεπτικού, με τις όποιες μεταλλαγές που εξ ανάγκης υπέστη το αρχικόν σχέδιον του Φιλίππου.
Το σκεπτικό του Φιλίππου, για την ενοποίηση του ελληνισμού, έχει τις ρίζες του στις Αμφικτυονίες, και το αμφικτυονικό πνεύμα. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]