(. . .) Ο κινηματογράφος δεν αντιγράφει τη ζωή, τη σκηνοθετεί. Όμως, όσο καλά και να κρυφτεί κανείς, από τις παραλείψεις και τις ένοχες σιωπές, ανάμεσα από τις γραμμές, πίσω από τη σελίδα και πίσω από τις εικόνες, στα ασήμαντα ξεπηδάει αψευδές και αλάνθαστο το αποτύπωμα. Πάλι ο χρόνος θα δείξει. Ίσως ούτε κι αυτός. Μπορεί και οι τέχνες να έχουν μια ορισμένη διάρκεια ζωής, όπως και τα έμβια όντα. Όπως και να έχει, δεν θα με χαλούσε η ζωή μου και οι ταινίες μου να είναι σαν τα ταπεινά λουλούδια που ξεφυτρώνουν και χάνονται σε μια υπέροχη απουσία σκοπών. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
