Στο μπάνιο δε βιάζομαι καθόλου· ανοίγω τις βρύσες της μπανιέρας, ξεντύνομαι αργά, ρίχνω αιθέρια έλαια στο νερό, παίρνω δύναμη· αισθάνομαι επιτέλους καλά, δουλεύοντας ήρεμα την απόφασή μου, όταν ανοίγει η πόρτα. Είναι η Αλέξ. Την περίμενα. Για πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια της συζυγικής ζωής μας, καλύπτομαι σεμνά, λες και γνωριστήκαμε μόλις χθες. «Θέλεις κάτι;» «Να μάθω τι παιχνιδάκι παίζεις». Αυτή τη φορά τα λόγια της δε με φοβίζουν. . . «Σ` εγκαταλείπω Αλέξ». Νομίζω ότι η περηφάνια και η ευαισθησία με μετέτρεψαν σε κάθαρμα. Νομίζω ότι, σε τελική ανάλυση, το κεράτωμα δεν το άντεξα. Μα δεν πρέπει να ξεχνάω πως, σε όλη αυτή την ιστορία, εγώ κατάφερα το πρώτο χτύπημα· πρώτα η τραγουδίστρια και μετά η Αλίτσε. . . Είμαι ένοχος. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]