Χρόνος! Κάτι που λάμπει και δεν το κρατάς. Που κοιτάς τη θάλασσα και αστράφτει η κοιλιά του. Που σε προκαλεί. Που χορεύει στο νερό. Που σου γελάει. Που θες να το τσακώσεις. Του κλείνεις το μάτι. Που έχεις την ψευδαίσθηση. Που είναι αλήθεια. Γιατί κι ο χρόνος στέκεται καμιά φορά. Εκεί που φεύγει...
Αυτό που λάμπει προσπαθεί να πιάσει στο χέρι της η φωτογραφία, μ` έναν τρόπο που αγγίζει τα όρια της αναίδειας. Και μερικές φορές το καταφέρνει. Όταν το ξαγκιστρώνει από το περίγραμμα του αδιάφορου και το αποκαθιστά περιφρονώντας το. Όταν το ξαναρίχνει στη θάλασσα. Όταν κι αυτή του γελάει.
Χρόνος! Μ` αυτόν αναμετριέται όπως κι η ποίηση. Όπως κι ο έρωτας. Δεν θέλει παρά να δημιουργήσει μια εικόνα και να ελπίσει πως θα πάρει ζωή για τους άλλους.
Η φωτογραφία κατορθώνεται με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Ο θάνατος καλύτερα να έρθει έτσι. Αυτό ισχυρίζεται κατά βάθος. Μένεις με τη στιγμή που τίποτα δεν της παραβγαίνει. Το ψάρι με την κοιλιά του ν` αστράφτει. [...]