Μετά τον πολυσυζητημένο "Θάνατο του Ιππότη Τσελάνο" (1988) και τις "Ιστορίες από τις Γραφές" (2001), η Θεοφανώ Καλογιάννη περνά αιφνιδιαστικά σ` έναν αφαιρετικό, ποιητικό λόγο. Το "Άνοιξον", που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής το 2003, είναι στην ουσία ένα εκτενές ποίημα που το μοιράζονται πολλές φωνές. Άλλες από αυτές είναι παλιές, βασισμένες στην παράδοση, άλλες καινούργιες. Αν όμως αφαιρεθούν τα πρόσωπα κι οι εποχές, ο λόγος είναι ένας. Ο αφηγητής, περνώντας από τη νεότητα στην ωριμότητα και το γήρας, αναρωτιέται που πήγαν όλα τα θαύματα που του υποσχέθηκαν όταν ήταν παιδί. Όμως όποιος δεν περιμένει τίποτα δεν στερείται καθόλου, κι ακριβώς η στιγμή της θλίψης του γίνεται ευκαιρία για νέα ζωή, μια ζωή ξανακερδισμένη, μια πόρτα που στέκεται ορθάνοιχτη και περιμένει, αλλά δεν την βλέπει κανείς. Κι απέξω έχει λιακάδα.