Άραγε έχουμε καθόλου χρόνο για τον εαυτό μας; Στόχος μας είναι να αλλάξουμε τους άλλους ή να διορθώσουμε τον εαυτό μας για να συνυπάρχουμε αρμονικά μαζί τους; Μας αφήνει όμως η πίεση της σκέψης να ελέγξουμε ποιο είναι σωστό και ποιο λάθος; Όχι, γιατί ποτέ δεν κοιτάξαμε τι δώσαμε, μόνο κοιτάμε τι πήραμε σαν απάντηση και μας εκνεύρισε. . . Τελικά πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό που δώσαμε, αυτό πήραμε, συγχρόνως όμως αυτό που είχαμε, αυτό και δώσαμε, γιατί τούτο είναι η είσπραξη της φύσης και του ανθρώπου: ό,τι δίνει, αυτό να παίρνει. Αυτό που είμαστε είναι αυτό που μας ενοχλεί στον άλλο, γιατί αν δεν το είχαμε, δε θα το παρατηρούσαμε. Είσαι κακός; Θα πεις ότι όλοι είναι κακοί. Είσαι καλός; Θα πεις ότι όλοι είναι καλοί. . . Λύσεις; Υπάρχουν. Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου, θα μπορείς να αγαπήσεις και τους άλλους, αλλά και να δώσεις άφεση στους ανθρώπους και στα προβλήματα που δεν είναι δικά σου, να τα προσπεράσεις και να μη σε βασανίζουν στο υπόλοιπο της ζωής σου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]