Ήμασταν στα 1872. Ήταν μια πολύ περίεργη στιγμή της ζωής μου. Είχα πάψει πια να `μαι νέος, είχα απορρίψει την παλιά μου ζωή, την άσκοπα σπαταλημένη σε διασκεδάσεις, κι ήθελα να ζήσω αληθινά. Πώς όμως; Δεν είχα πίστη, δεν είχα αγαπήσει κι αγαπηθεί αληθινά... Τότε την είδα για πρώτη φορά από μακριά. Λέγαν πως ήταν η ομορφότερη γυναίκα της Πετρούπολης. Εμένα μου φάνηκε πως κουβάλαγε πάνω της κάτι Μεγάλο, Μοιραίο. Με κοιτάξε και μου φάνηκε πως έψαχνε ό,τι κι εγώ: το Απόλυτο. Άρχισα να τη σκέφτομαι συχνά. Σαν ένα πρόσωπο που μπορούσα να του μιλώ όταν κανείς δε με καταλάβαινε. Σαν μια ψυχή που επικοινωνούσε με την ψυχή μου. Τώρα που η ιστορία της ολοκληρώθηκε, νιώθω πως παίρνει τέλος και η δικιά μου. Κι έτσι μπορώ να την πω και σε σας, πριν πάω να τη συναντήσω.