Συνέχεια των επιδεικτικών επιγραμμάτων.
Με τον τίτλο «Ελληνική Ανθολογία» είναι γνωστή μια συλλογή 4000 περίπου επιγραμμάτων που στο μεγαλύτερο μέρος τους σώζονται στο χειρόγραφο της Παλατινής Βιβλιοθήκης της Χαϊδελβέργης (αριθ. gr. 23), το β’ μέρος του οποίου βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού (αρ. suppl. gr. 384). Η συλλογή αυτή του παλατινού χειρογράφου, γνωστή και ως Παλατινή ανθολογία, διαμορφώθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα μ. Χ. στηριγμένη σε μια προηγούμενη ανθολογία του Κ. Κεφαλά (αρχές 10ου αιώνα), που και αυτός με τη σειρά του είχε βασιστεί σε προηγούμενες ανθολογίες (Μελέαγρου από τα Γάδαρα της Συρίας, Φιλίππου από τη Θεσσαλονίκη, Στράτωνα από τις Σάρδεις, Αγαθία από τη Μυρίνη κ.ά.). Περί τα τέλη του 13ου αιώνα, ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης συνέταξε και αυτός ανθολογία επιγραμμάτων, τη γνωστή Πλανούδεια Ανθολογία. Σήμερα, όσα επιγράμματα της Πλανούδειας Ανθολογίας δεν συμπεριλαμβάνονται στην Παλατινή, προσαρτώνται ως το 16ο βιβλίο της δεύτερης, ώστε οι δύο ανθολογίες μαζί, Παλατινή και Πλανούδεια, να συναποτελούν την Ελληνική Ανθολογία. Η Ανθολογία αυτή περιλαμβάνει επιγράμματα ποικίλου περιεχομένου, ταξινομημένα κατά θέμα. Αποτελώντας μοναδική πηγή για το δύσκολο και αριστουργηματικό αυτό είδος της ελληνικής λογοτεχνίας, το επίγραμμα, το οποίο μέσα σε ελάχιστες, συνήθως, λέξεις συνοψίζει πλήθος πληροφοριών, υπαινιγμών, νοημάτων και συναισθημάτων.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]