Τα δαιμονισμένα ποιήματα του Μπωντλαίρ, γραμμένα στα μισά του 19ου αιώνα, καλούν σε ταξίδια μακρινά και σε τόπους γεμάτους `τάξη και ωραιότη, πολυτέλεια, σιγή κι ηδονή`. Τo κάλεσμά τους οδηγεί στην πηγή της ομορφιάς και της καλοσύνης, γι` αυτό είναι `πηγή από αίμα` που ανατρέπει τους κανόνες του απάνθρωπου ορθολογισμού, του δίχως συμπόνια και δίχως αγάπη. Τα δικά μου `Άνθη του Κακού` μιλούν για την ανάγκη της ανατροπής σήμερα της σκληρότητας των υπολογισμών και των υπολογιστών, που πνίγει στην εποχή μας τη χαρά και τα συναισθήματα. Είναι δεκαπέντε πίνακες που ζωγράφισα [. . .] προσπαθώντας να κρατήσω τις μυρωδιές και τις εικόνες της Ανατολής.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]