Ο μικρός Ανδρέας γεννιέται κλαίγοντας δυνατά, αποφασιστικά. Λες και ξέρει πως ήρθε στον κόσμο για να παλέψει. Λες και ξέρει πως η πατρίδα του είναι σκλαβωμένη. Γρήγορα, πολύ γρήγορα, μαγεύεται από τη θάλασσα. Τη θάλασσα των Ελλήνων! Μικρούλης ακόμα, παριστάνει τον καπετάνιο. Φαντάζεται πως έχει δικό του καράβι. Πως διαφεντεύει τα όνειρά του. Πως πολεμάει τους Τούρκους και τους νικάει. Και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, γιατί είναι γεννημένος ήρωας. Είναι ο Μιαούλης. Είναι θρύλος, γεμίζει, όπως και τότε, και τώρα και πάντα, την καρδιά κάθε ναύτη, την καρδιά κάθε Έλληνα. Ζει δίπλα μας. Και θα συνεχίσει να ζει αιώνια. Κάθε ελληνικό καράβι έχει κάτι από την ψυχή του. Κάθε κύμα του Αιγαίου έχει το στεναγμό του. Γιατί, η ζωή του δεν ήταν δική του. Ήταν μια ζωή αφιερωμένη στην πατρίδα. Ήταν μια ζωή σαν παραμύθι, που βγήκε αληθινό!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]