(. . .) Τα αντικείμενα, έχουν τρόπο να διεισδύουν στη ζωή όλων των ανθρώπων. Μερικοί άνθρωποι τείνουν να συσσωρεύουν πιο πολλά πράγματα από άλλους, αλλά, όποιος και αν είναι ο βαθμός κινητικότητάς της ζωής του, κανένας άνθρωπος δεν είναι εντελώς άνευ αντικειμένων. Ο χιμπαντζής χρησιμοποιεί ξύλα και πέτρες ως εργαλεία, αλλά δεν συσσωρεύει αποκτήματα. Ο άνθρωπος συσσωρεύει. Και τα πράγματα με τα οποία συνδέεται πιο πολύ δεν εξυπηρετούν καμιά χρήσιμη λειτουργία. Αντί γι` αυτό, είναι σύμβολα συναισθηματικής αγκυροβόλησης. Αρχική φιλοδοξία του Τσάτουιν ήταν «να συγγράψει ένα είδος `Ανατομίας της αεικινησίας`, με αναφορές στον άνθρωπο που κάθεται ήσυχα μέσα σε ένα δωμάτιο» του Πασκάλ. Όταν χρειάστηκε να αποφασιστεί ένας τίτλος για τούτο το βιβλίο, η αξέχαστη φράση του θεωρήθηκε κατάλληλη επικεφαλίδα για τούτη την επιλογή κειμένων που τόσο αξιοθαύμαστα εκφράζει το πόσο μάγευε τον Μπρους Τσάτουιν η σκέψη της κινητικότητας σε όλη του τη ζωή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]