Ο Νίκος και η Αργυρώ ζωντανεύουν σ’ αυτό το βιβλίο την περιπετειώδη ζωή τους. Μέσα από τα προσωπικά του βιώματα αναδεικνύονται οι βασικές πτυχές της ζωής στη χώρα μας, και ιδιαίτερα στην Κρήτη, σε μια περίοδο η οποία καλύπτει περίπου ογδόντα χρόνια, πολλές φορές τα γεγονότα είναι τόσο απίστευτα που φαίνονται μυθιστορηματικά: Μέσα στις συνθήκες του φοβερού ψυχρού πολέμου με περιπλανήσεις σε φουρτουνιασμένες θάλασσες και σε χώρες άγνωστες, καταφέρνουν να φθάσουν στη χώρα των ονείρων τους, την πρώην Σοβιετική Ένωση. Που κι εκεί θα ποτισθούν με πίκρες, όταν θα διαπιστώσουν ότι η πραγματικότητα σ’ αυτή τη χώρα που οικοδομεί το σοσιαλισμό, είναι εντελώς διαφορετική από τα οράματα για τα οποία εκείνοι αγωνίστηκαν. «Οι λίγοι αντάρτες που απόμειναν αναγκάζονται να ζουν σαν άγριοι. Να τρέφονται με ρίζες, με χόρτα, με κανένα φρούτο που τα καλοκαίρια έκοβαν από τα δέντρα. . . Κρυμμένη κείνη τη μέρα η Αργυρώ εκεί κοντά στο χωριό της ακούει την καμπάνα να χτυπά νεκρικά, μα δεν ξέρει ποιος πέθανε. Την επόμενη, κρυμμένη στο ίδιο σημείο, ακούει τη μάνα της να μοιρολογεί την πεθαμένη αδελφή της και ταυτόχρονα και την ίδια την Αργυρώ, αφού θεωρεί ότι κι αυτή έχει πεθάνει κάπου στα βουνά. Κι εκείνη δεν μπορεί να φανερωθεί, να της πει: Μάνα ζω. . .»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]