Άλλα λόγια.
Διαφορετικά.
Πολύχρωμα. Μαύρα, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.
Ροζ όταν η Τζιβαέρα ονειρεύεται.
Λευκά όταν η ηρωίδα απαιτεί σεβασμό, γιατί όχι και ανακωχή από όλους όσους τη διεκδικούν.
Έρωτας και πισωγυρίσματα, έρωτας και ανατροπές, έρωτας και παιχνίδια αλήθειας.
Κι όλα αυτά τη δεκαετία του `40. Και του `50. Και του `60.
Δύσκολες εποχές. Δύσκολες όσο και αγνές.
Λόγια της πόλης, λόγια της Θεσσαλονίκης αλλά και της Αθήνας και του Παρισιού.
Λόγια μιας γυναίκας, μιας γυναίκας που αγάπησε και αγαπήθηκε, άλλα λόγια σε ένα βιβλίο που δεν προκαλεί για να προκαλέσει, δεν κλέβει στιγμές.
Τις οικειοποιείται.
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε;
Να αγαπιόμαστε. Γιατί όχι;
Ας ρωτήσουμε όμως καλύτερα την Τζιβαέρα.
...Ήταν ένας γυρολόγος φωτογράφος που περνούσε από τα σπίτια, του έδιναν οι νοικοκυρές μικρές φωτογραφίες τους και τις μεγέθυνε. Γύριζε μετά στις γειτονιές με τις μεγεθυσμένες φωτογραφίες σε κορνίζες για να βρει καινούριους πελάτες. Πρώτη-πρώτη είχε τη φωτογραφία της Τζιβαέρας. Γιατί ήταν η ομορφότερη. Μελαχρινή καλλονή με τεράστια μαύρα μάτια, σκούρο δέρμα, κατάμαυρα μακριά μαλλιά, όλοι ρωτούσαν το φωτογράφο γι` αυτό το κορίτσι και καλοτύχιζαν τους γονείς της και τον άντρα που την χαιρόταν...