Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη μεγάλη καταστροφικότητά του, γέννησε στις συνειδήσεις όλων των λαών που τον έζησαν την προσδοκία της κοινωνικής αναγέννησης και της δημιουργίας ενός νέου κόσμου, πιο ανθρώπινου, πιο δίκαιου και πιο αληθινού, σαν κι αυτόν που οραματίστηκαν οι επαναστάτες στοχαστές του αιώνα, ενός κόσμου που πλανιόταν στις επιθυμίες όλων των ανθρώπων σαν όνειρο και σαν ελπίδα για μια νέα ζωή. Με τη λήξη βέβαια του πολέμου, τίποτε απ` όλα αυτά δεν πραγματοποιήθηκε κι οι προσδοκίες πνίγηκαν μέσα στο τέλμα των πρώτων επευφημιών που συνόδεψαν τη γερμανική συνθηκολόγηση. Ο κόσμος αρχιτεκτονήθηκε ξανά και μοιράστηκε σύμφωνα με την αναγκαιότητα των παλιών συμφερόντων αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά το φρούδο βάθρο που στήριζε αυτές τις ελπίδες. Ο ναζισμός όχι μόνο δεν εξαρθρώθηκε, αλλά υποκαταστάθηκε απ` τον ηγεμονισμό της νέας οργάνωσης και συνέχισε να υπάρχει σε ευρύτερη κλίμακα με το προσωπείο του πολιτικού ανταγωνισμού των εθνικών συμπαρατάξεων. Ο πόλεμος, που φαινομενικά είχε σταματήσει, συνέχισε να υπάρχει με τον τρόπο του. Τη θέση των όπλων τώρα βέβαια είχε πάρει ο οικονομικός και ο ιδεολογικός ανταγωνισμός.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]