Βρέθηκα σε μεγάλο σαλόνι. Τα γεγονότα είχαν εξελιχθεί σύμφωνα με τις επιθυμίες μου. Θα έπαιρνα επιδότηση από το δημόσιο ταμείο για την ίδρυση βιομηχανίας.
Στο βάθος της αίθουσας δύο θρόνοι. Από τη μια ο Καντάφι και από την άλλη εγώ. Ήμουν ο πλούσιος οικοδεσπότης. Από το θρόνο συνομιλούσα με τον ηγέτη. Αν και δεν καταλαβαίνω αραβικά, υποθέτω πως διαπραγματευόμουν τη σύμβαση της πρώτης ύλης.
Έκανα νόημα και η αίθουσα γέμισε χορεύτριες. Οι πιο ωραίες ερωτικές γυναίκες που θα μπορούσα να φανταστώ λικνίζονταν προκλητικά. Είχα φθάσει στην κορύφωση, στο τρίπτυχο της επιτυχίας: Γυναίκες, πλούτος και, το σπουδαιότερο, διεθνής αναγνώριση. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω;
Έτρωγα πιλάφια και έπινα σερμπέτια, χαϊδεύοντας τις γυναίκες μαζί με τον Καντάφι, όταν ο Μεγιστάνας μπήκε στην αίθουσα. Εξήγησε πως η επιδότηση, σαράντα εκατομμύρια δολάρια, ποτέ δεν είχε παραχωρηθεί σε μένα. Είχα πλαστογραφήσει την υπογραφή του πρωθυπουργού. Ο Καντάφι ταράχθηκε, χειρονομούσε. Προφανώς ζητούσε εξηγήσεις. Δυστυχώς δεν μπορούσα να του απαντήσω, γιατί θυμήθηκα πως δεν ήξερα αραβικά, όπως ο Μεγιστάνας που του έδωσε τις διευκρινίσεις. Τότε αυτός έδωσε εντολή στη φρουρά που τον συνόδευε να με πετάξουν έξω από το σπίτι των ονείρων μου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]