Μια μέρα που φυσούσε πολύ, όταν τα ίχνη των δύο ερωτευμένων είχαν χαθεί, μια γυναίκα που υπέφερε κι αυτή από αγάπη βρήκε τυχαία την πέτρα της Τζούλια. Επάνω ήταν χαραγμένο «Αγάπα με». Η γυναίκα είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τις λέξεις, σαν να τις διάβαζε για πρώτη φορά. Ίσως να τις ξεστόμισε ο Θεός τη στιγμή που βάφτιζε το αρχιπέλαγος, σκέφτηκε κι αποφάσισε να την πάρει μαζί της στο σπίτι. Ακούμπησε την πέτρα στο μέρος της καρδιάς, την έσφιξε με τα δυο της χέρια και παρακάλεσε να επιστρέψει ο αγαπημένος της. Το πρωί ξύπνησε κλαίγοντας από χαρά. Ο σύντροφός της είχε επιστρέψει και τώρα την αγκάλιαζε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]