Ο ήρωας αυτής της ιστορίας στοιχημάτισε και τη ζωή του ακόμα πως αν όλα τα κουκιά του κόσμου βλάσταιναν, θα επαναλαμβανόταν το ίδιο αόρατο θαύμα: θα ευδοκιμούσαν χιλιάδες κουκιές που θα έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε φυτό κυάμου να ονομάζεται η καθεμιά ανεπανάληπτη μονοετής ζωούλα. Όμως, έτσι όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους, αυτή η ανεπανάληπτη μοναδικότητα θα ήταν ταυτόχρονα και το πιο κοινό τους γνώρισμα. Και φαίνεται ότι αυτό ακριβώς το στοιχείο της μοναδικότητας είναι που κάνει τις πιο προσωπικές, τις πιο μοναχικές από τις στιγμές του ήρωα να καθρεφτίζουν κάτι από το είδωλο του δικού μας προσώπου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]