Μιλώντας για ό, τι χαρακτήρισα "γλωσσικά ανθρώπινα δικαιώματα" υποστήριξα πως κάθε ξένη γλώσσα ή κάθε ξένο γλωσσικό ιδίωμα που μιλιέται στην Ελλάδα από έλληνες πολίτες είναι μέρος της ελληνικής ιστορικής παράδοσης και του ελληνικού πολιτισμού και πρέπει να είναι αντικείμενο σεβασμού, μελέτης και καλλιέργειας. Όσο είναι αναμφισβήτητο ότι κάθε έλληνας πολίτης πρέπει να γνωρίζει προφορικώς και γραπτώς της επίσημη εθνική γλώσσα της χώρας μας, την Ελληνική, γιατί αλλιώς γίνεται δεύτερης κατηγορίας πολίτης με μειωμένες εξ` υπαρχής δυνατότητες και ευκαιρίες να ευδοκιμήσει στην ίδια του την πατρίδα, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι οι Ρωμά (Τσιγγάνοι) της Ελλάδας, λ.χ., ή οι Έλληνες Πομάκοι πρέπει να βοηθηθούν επίσημα να μπορούν, εφόσον το θέλουν, να μάθουν ως δεύτερη γλώσσα τα Τσιγγάνικα ή τα Πομάκικα, όμοια όπως οι Ιταλοί ελληνόφωνοι στην Κάτω Ιταλία βοηθούνται να μάθουν Γραικάνικα (τα Ελληνικά της Κ. Ιταλίας).
Τα Πομάκικα, ένα ενδιαφέρον, κατά βάσιν σλαβογενές ιδίωμα, που μέχρι πρόσφατα ομιλείτο προφορικώς , άρχισε τελευταία να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των πομάκων μελετητών (κυρίως εκπαιδευτικών) και ήδη εκδόθηκαν οι πρώτες περιγραφές της δομής και του λεξιλογίου των Πομακικών στην Ελλάδα. Εκείνο που έλειπε, κι από το οποίο είναι υποχρεωμένη να αρχίσει κάθε σοβαρή και μακροπρόθεσμη διδασκαλία της Πομακικής, είναι η δημιουργία αναγνωστικών βιβλίων με τα οποία θα μάθουν τα παιδιά στο σχολείο να διαβάζουν και να γράφουν τα Πομάκικα, παράλληλα -το επαναλαμβάνω- προς την εκμάθηση της επίσημης γλώσσας, της Ελληνικής.
Με αυτό το σκεπτικό είναι παραπάνω από χρήσιμο, είναι πολύτιμο το πρώτο αναγνωστικό βιβλίο Πομακικής για παιδιά που εκδίδεται, με την ηθική και υλική υποστήριξη του προέδρου της Μηχανικής κ. Πρόδρομου Εμφιετζόγλου, από δύο Έλληνες Πομάκους, τον εκπαιδευτικό κ. Μουμίν Αϊντίν και τον ερευνητή κ. Ομέρ Χαμδή.[...] (Γ. Μπαμπινώτης από τον πρόλογο του βιβλίου)