(. . .) Με σεμινάρια που θυμίζουν ψηφιδωτά με κυκλική δομή, ο Ταραντίνο παρουσιάζει τη βία ως άγρια διασκέδαση, ως συνθήκη της ζωής και όχι ως ανωμαλία, και έτσι καταφέρνει να κάνει ταινίες (Pulp Fiction, Reservoir Dogs, Kill Bill) για τις οποίες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται να πεις είναι πως είναι άγρια διασκεδαστικές. Το θέμα της βίας ως κάτι το φυσιολογικό είναι το δυνατό σημείο αυτού του σκηνοθέτη, που δηλώνει ότι λατρεύει δημιουργούς σαν τους Ζαν Λικ Γκοντάρ, Σκορσέζε, Μπράιαν Ντε Πάλμα, μα κυρίως, σαν τον Σέρτζιο Λεόνε, τον οποίο θεωρεί ήρωά του. «Βλέποντας τις ταινίες τους, ήταν σαν να άνοιγα ένα βιβλίο για την τέχνη της σκηνοθεσίας».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]