Ο αφηγητής, δικηγόρος γύρω στα πενήντα, παίρνει το τρένο για την Καλαμάτα μετά από πρόσκληση δυο φίλων του, αδελφού και αδελφής. Αναπολεί κατά τη διαδρομή τη μακρόχρονη και στενή σχέση του μαζί τους. Πρόσωπα, έρωτες, όνειρα και γεγονότα ξεπηδούν στη μνήμη ανάκατα, οδηγώντας σε συνεχείς αναθεωρήσεις και ανασκαφή του εαυτού του. Αυτός ο τελευταίος, καταδιωκόμενος από άχνες φιλιών και αστραπές αγκαλιασμάτων θα είναι ο αμείλικτος συνομιλητής του μέχρι την Αθήνα και το επόμενο πρωί, (. . .) εμβρόντητος απ` όσα είδε και άκουσε, δραπετεύει με το πρώτο δρομολόγιο. . . Έξι μήνες αργότερα, θα επιλέξει πάλι τη βολική χρονοτριβή του σιδηρόδρομου μέχρι το Μπορντό. Προσπαθεί να καθυστερήσει τον χρόνο και το όνειρο, να δυναμώσει, να ετοιμαστεί: τον περιμένει εκεί η αναπόφευκτη εξέλιξη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]