"...Πόσα πράγματα, που είχε ζήσει μαζί με την Χριστίνα του, του περνούσαν απ` το μυαλό, πόσες μικρές "τρέλες", που όμως ήταν όλα τόσο θαυμάσια. Λες και όλη η περιπέτειά τους ήταν ένα θαύμα ζωής, που μόνο η Ελλάδα τους το πρόσφερε. Κι ας ήταν οι δυο τους μόνοι, σχεδόν πάντα. Τι κι αν ήταν ορθόδοξη, τι κι αν ήταν ό,τι ήταν η Χριστίνα. Της είχε πει, κάποτε, ότι για εκείνον ήταν ο Θεός του, η θρησκεία του. Μα εκείνη τον είχε πιστέψει πραγματικά; Μήπως πίστευε ότι την κορόιδευε; Ένιωσε κάποια ενοχή. Ισως και εκείνος έφταιγε. Ισως έπρεπε να της κρατούσε πιο σφιχτά το χέρι. Να της έδινε περισσότερο κουράγιο. Περισσότερη δύναμη. Το σκέφτηκε τώρα που η φτωχή Χριστίνα δεν ήταν πλέον δίπλα του..."