«Όταν έφτασε στο Κοτρώνι, ήταν όλα έτοιμα. -Μισό λεπτό και κατεβαίνω. Ανεβαίνει στο δωμάτιό του και κατεβάζει μερικά πράγματα σ` ένα βαλιτσάκι. -Αυτά να παραδοθούν στη γυναίκα μου. Μαζί «μ` αυτά» και η βέρα του. . .» Τα παληκάρια που τα ονομάζουμε πιλότους. Τα παληκάρια που τα ονομάζουμε συζύγους, μανάδες, αδέρφια, παιδιά των χαμένων σε καιρό ειρήνης πιλότων μας, είναι δικά μας μόνον αν τα θυμόμαστε κάθε που κοιτάμε ουρανό. (Λιάνα Κανέλλη)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
