Το Adeus δε θέλει να πει μια συναρπαστική ιστορία, ο στόχος του δεν είναι καν να διηγηθεί κατά τρόπο ελκυστικό μια περίληψη της ιστορίας του Ayrton. Καλύτερα: θέλει απλά και ξεκάθαρα, εν πλήρη γνώσει των συνεπειών του νόμου που ισχύει για τις υπερφίαλες φιλοδοξίες, να εκθέσει τα άπαντα περί τον Senna. Εκ των υστέρων, θα μπορούσα να πω ότι αυτό συνέβη καθ` υπαγόρευσιν των φραγμών που θέτει ο σεβασμός και η αγάπη. Γιατί πέρα από τη φασματική μορφή του που έχει εγκατασταθεί και λυμαίνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια κάποια διαμερίσματα του εγκεφάλου μου, ο Senna είναι για εμένα ένα βασικό και σταθερό σημείο αναφοράς. Αποφεύγοντας όσο γίνεται τις ακρότητες (ταυτίσεις, συγχύσεις, προβολές κ.λπ.) ο Ayrton έζησε και ζει μέσα μου, πανηγυρίζω τους θριάμβους του και τον δικάζω για τις παρασπονδίες του, τον χάνω και τον βρίσκω, τον μέμφομαι και τον λατρεύω, όπως ενδεχομένως κάνει ο καθένας που έχει αγκιστρωθεί σε ένα είδωλο - με κάθε κίνδυνο να αποκτήσει μια νοσηρή εμμονή μαζί του. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]