Ένας άνθρωπος, σχεδόν πνιγμένος στο βυθό του γέλιου, προσπαθεί να επιστρέψει σε μια κανονική ζωή, ξεφεύγοντας από αυτό που αν ήξερε πραγματικά, δε θα διάλεγε ποτέ. Μέσα σε έναν κυκεώνα εξελίξεων με συνεχείς ανατροπές, και νιώθοντας πως ο χρόνος του είναι περιορισμένος, ζει έντονα τις μέρες που ακολουθούν. Το τι είναι σωστό και το τι δεν είναι, γίνεται ένα ερώτημα διαρκώς. Το γέλιο δεν είναι πλέον αθώο και κάποιος ευθύνεται γι` αυτό. Μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, ανάλογη των ιστοριών του Κάφκα, ένας εγκλωβισμός σε αυτό που φαίνεται απίστευτο, ανάλογος των οργουελικών προβλέψεων, και μια γλώσσα ηθελημένα απλή κι άλλες φορές αγκαλιασμένη με το σκληρό υπαρξισμό του Καμύ. Με αυτά τα υλικά και βασισμένο στο ερώτημα `Ποιοι φτιάχνουν τα ανέκδοτα επιτέλους;`, το πρώτο μυθιστόρημα του Αστέρη Αστεριάδη, ξετυλίγεται ανάμεσα στο φανταστικό και το εν δυνάμει πραγματικό, το οποίο ποτέ δε θα διαπιστώσουμε. Μια σύγχρονη αλληγορία για τον ρου της Ιστορίας αλλά και τη στάση του ανθρώπου απέναντι στη μοίρα του - αν αυτή υπάρχει - που μας οδηγεί ξανά να αναρωτηθούμε: Αυτός ο Κόσμος, δε θ` Αλλάξει Ποτέ;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]