Αν υπάρχει ένας ποιητής που προκαλεί ταυτόχρονα το συναίσθημα και το μυαλό, αυτός είναι σίγουρα ο Κ. Π. Καβάφης. Όσοι περάσαμε μέσα από σκοπέλους αλλοτριωτικής εργασίας, αντικρίζοντας την άρνηση αντί της ενθάρρυνσης και της επιτυχίας, όπως ο ποιητής, όσοι πονέσαμε γιατί άλλα ζητούσε η ψυχή μας και για άλλα έκλαιγε, τα δύσκολα και τ` ανεκτίμητα Εύγε, ετεροαπασχολούμενοι και μακριά απ` αυτό που γέμιζε την ψυχή και το μυαλό μας, γνωρίζουμε να εκτιμούμε την ποίηση του Αλεξανδρινού. Και είμαστε πολλοί παγκοσμίως!
Ξεκινώντας από το καθήκον να διδάξω την `Μελαγχολία Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ. Χ.` στη Θεωρητική Κατεύθυνση της Γ` Λυκείου άρχισα να ψάχνω για βιβλιογραφία σχετική με το ποίημα. Ελάχιστα πράγματα γράφτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, ίσως γιατί το ποίημα αυτό δεν τράβηξε το ενδιαφέρον των μελετητών. Με μία εξαίρεση: το εξαιρετικό βιβλίο του καθηγητή Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Δημητρίου Ραίου (Ράιος, 2001), όπου αναλύει διεξοδικά το καθετί που περιλαμβάνεται στο ποίημα. Και πάνω απ` όλα εκμεταλλεύεται στην ανάλυσή του τον πίνακα του Εγγονόπουλου `Θυσία του ποιητή Ιάσωνος Κλεάνδρου εν Κομμαγηνή`.
Όλοι οι μελετητές ως τώρα έχουν ταυτίσει τον Ιάσωνα Κλεάνδρου με τον ίδιο τον Καβάφη και εδώ είναι η δυσκολία για μένα: κινούμαι αντίθετα στο ρεύμα ενός περίπου αιώνα ταυτόσημων ερμηνευτικών προσεγγίσεων. Αν θα με παρασύρει το ρεύμα ή όχι, επαφίεται στην κρίση των αναγνωστών/τριών. Ελπίζω να επιβιώσω!