Κατακαλόκαιρο, χρόνια πριν, ένα σωρό μυρωδιές μπερδεύονταν και έφτιαχναν χαρμάνια `εις τας αυλάς`. Οι μαρκαμπέλες ολάνθιστες, τα αγιοκλήματα, οι γαρδένιες και τα μπουγαρίνια μαζί με τις νυχτολουλουδιές ανάδιναν χλιαρές ανασαιμιές, που τέτοιες ούτε στο περβόλι των θεών δεν υπήρχαν μαζεμένες...
...Κόσμος έμπαινε κι έβγαινε, όχι τόσο για τις πρόβες των ανοιξιάτικων, όσο για να μάθει, να ακούσει, να βάλει αλατοπίπερο στα τρανταχτά νέα που συγκλόνιζαν την πόλη. Οι γυναίκες θαμώνες έλυναν κι έδεναν, ακόνιζαν μαχαίρια μεταξύ μπουγάδας, τηγανιού και κατσαρόλας. Ήταν ο χώρος, βλέπεις, που το επέτρεπε όλο αυτό.
Τα `αναπάντεχα` όσο κι `απρόσμενα` συμβαίνουν μέσα στην αυλή ενός μοδιστράδικου. Ο πόνος συνυπάρχει με τον ζόφο και την ανέχεια, οι αστοί με τους πλούσιους, ο όχλος με την πολιτική, το δίκιο με το άδικο. Μέσα απ` τον άκρατο αυθορμητισμό και την ιστορία της Νίτσας της υπηρέτριας, περνάει η ζωή όλου, σχεδόν, του αχαϊκού χώρου οικοδομώντας μία βίβλο τρόπου ζωής στην περιφέρεια της εποχής, ζωγραφίζοντας με έντονα χρώματα το μεγαλείο τόσο του έρωτα, όσο και της πραγματικής αγάπης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]