. . .Κάπως έτσι μεγαλώσαμε. . . σαν ένα στοίχημα κόντρα σε κανόνες που δεν ίσχυαν, ενός συστήματος που δεν υπήρχε. Ευτυχώς, όμως, τα καλύτερα παιδιά που κάναμε παρέα μας έκαναν να νιώθουμε ότι δεν ήμασταν μόνοι, ακόμη κι όταν μας έζωναν τα φίδια με εκείνο το `Ανεπαισθήτως μ` έκλεισαν από τον κόσμο έξω` του Αλεξανδρινού, καίτοι είχαμε ακούσει και κρότους χτιστών και ήχους μαστόρων. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
