Η τρίχρονη Ολίβια ήταν η πιο χαρούμενη από τις τέσσερις κόρες της οικογένειας Λαντ. Το τελευταίο βράδυ της ζωής της πήρε την αγαπημένη της κούκλα, τον Γαλάζιο Ποντικό και μπήκε στο αντίσκηνο που είχαν στήσει εκείνο το καλοκαίρι στον κήπο τους.
Η δεκαοχτάχρονη Λόρα μόλις είχε πιάσει δουλειά. Η τελευταία φράση που ξεστόμισε προτού το βλέμμα της διασταυρωθεί με αυτό του δολοφόνου της ήταν μάλλον πεζή: `Θέλεις μόνο ένα αντίτυπο;` Ο πατέρας της την αγαπούσε με τέτοιο πάθος που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνη.
Αν η Μισέλ δεν είχε αποκτήσει σε τόσο νεαρή ηλικία αυτό το μωρό-δυνάστη, θα σπούδαζε και θα φλέρταρε αδιακρίτως. Η τελευταία σκέψη που έκανε αντικρίζοντας το τσεκούρι και το σύζυγό της ήταν να γυρίσει το χρόνο πίσω.
Υποθέσεις ανοιχτές-πληγές από το παρελθόν. Φάκελοι που ξανανοίγουν. Άνθρωποι που χρόνια τώρα αναζητούν επίμονα μια εξήγηση. Αυτήν τη φορά, από τον Τζάκσον Μπρόντι, έναν σαρανταπεντάχρονο πρώην αστυνομικό και νυν ιδιωτικό ντετέκτιβ στο Κέμπριτζ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]