Ο χριστιανικός ελληνικός πολιτισμός έχει να παρουσιάσει στην τέχνη κάτι αντίστοιχο της αρχαίας κλασικής περιόδου, μια και αποτελεί τη συνέχειά του.
Οι νεκρικές προσωπογραφίες του Φαγιούμ, δείγματα ελληνιστικής ζωγραφικής, είναι οι πρόδρομοι της βυζαντινής εικόνας.
Η παρουσία των εικόνων αναφέρεται από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Η νέα οικουμενική χριστιανική πίστη χρειάστηκε την εικόνα για να διασώζει τα πρόσωπα και τα γεγονότα που μαρτυρούνται στο Ευαγγέλιο. [...]
(απόσπασμα από το βιβλίο)
