Τα όνειρα λένε, είναι μια προειδοποίηση αυτών που πρόκειται να συμβούν. Το υποσυνείδητο κτυπάει το καμπανάκι και όλα αυτά ξετυλίγονται στον ύπνο, σαν σε κινηματογραφική ταινία. Αυτό το τετελεσμένο με τρομάζει. Το γνωστό τέλος στην ζωή χαλάει τη γοητεία του απροσδόκητου. Παρόλα αυτά το δικό μου όνειρο όταν έρχεται στον ύπνο μου είναι καλοδεχούμενο. Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτομαι να δυσανασχετήσω για την αρχή του που είναι γεμάτη αγωνία και φόβο. Μέσα μου ξέρω το τέλος και ανυπομονώ να περάσουν γρήγορα οι δυσκολίες για να βυθιστώ στην ατελείωτη λάμψη του.
Το ίδιο όνειρο βλέπω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, παιδάκι ακόμη, διωγμένη από την πατρίδα μου. Τώρα στα γεράματα οι εικόνες του είναι για μένα πληγές νοσταλγίας μα μαζί και απορίας, που τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα, δίχως να τα καταλάβω, ίδια με σταγόνες νερού, που φεύγουν μέσα από τα δάκτυλά μας, χωρίς να προλάβουμε όχι μόνο να πιούμε μια στάλα, μα ούτε να δροσίσουμε τα ταλαιπωρημένα χέρια μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]