91 κείμενα, 300 ή 400 λέξεων, γραμμένα για την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», που μιλάνε για ανθρώπους, για πουλιά, για φόνους στην πρώτη σελίδα, για ναυάγια και ναυαγούς, για τη ζωή των πόλεων, για τη νύχτα στην επαρχία, για δισκοθήκες και τραπεζικούς λογαριασμούς, για δίσκους, για επώνυμους και ανώνυμους διαβάτες των οδών. Πορτρέτα προσώπων και εποχών, μιας ζωής που χάνεται. Άλλοτε μοιάζουνε με ζεϊμπέκικα, μακρόσυρτους χορούς των υδάτων, της θάλασσας που χτυπά στα βράχια, ή σβησμένα τραγούδια. Εύθραυστα και επιρρεπή κείμενα, όπως πρέπει σε μια «Χάρτινη Εξέδρα», που τη χτυπά ο αέρας και η βροχή, το βάρος των γεγονότων που καλείται να περιγράψει, να σταθεί. Αυτή η εξέδρα ξεκίνησε, το Σεπτέμβριο του 1989, σαν ραδιοφωνική εκπομπή, 55 λεπτών, στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, επί Βασίλη Ριζιώτη, και άντεξε ως τον Ιούνιο του 1998 που τη έκοψαν. Μετά τη ζήτησε η τυπογραφική μελάνη και προήλθε αυτό το σώμα που κρατάτε στα χέρια σας, χωρίς να το καταλάβω. Γιώργος Χρονάς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]