Η παρούσα μελέτη του έργου του Φώτη Κόντογλου, υπό το πρίσμα των σχέσεων διακειμενικότητας, έφερε στο φως ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις για τη γραφή του και τους μηχανισμούς της. Συγκεκριμένα, καταφαίνεται πως ο Φώτης Κόντογλου εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο την τεχνική του δανεισμού από άλλα κείμενα, επιλογή που ερμηνεύεται με αναγωγή στο «διακείμενο» των πολιτισμικών συστημάτων της λαϊκής και της βυζαντινής κοσμοθεωρίας και αισθητικής, όπου βασικές κοινές παράμετροι είναι η επανάληψη, η αντιγραφή, η παράταξη, η προσήλωση στις νόρμες και, γενικότερα, η αποφυγή του νεωτερισμού. Έτσι, αυτό που επέκριναν στον Φ. Κόντογλου ως συντηρητισμό, έλλειψη δημιουργικότητας και αναχωρητισμό, υπήρξε, τελικά, η πρωτοτυπία του και η αισθητική και ηθική του στάση απέναντι στην εποχή του, που τον καθιέρωσαν ως μια ξεχωριστή περίπτωση στα ελληνικά γράμματα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
