Το βιβλίο αυτό είναι ένα αποθετήριο ασύνδετων αναμνήσεων, κάτι σαν συλλογή από αταξινόμητα ερεθίσματα μιας άλλης εποχής, που δεν θα μπορέσουν ποτέ να μπούνε σε τάξη και λογική αλληλουχία. Είναι οι σκόρπιες μνήμες ενός παιδιού του ’50, δοσμένες χύμα, μέσα από τα ευτελή και αγαπημένα ενθυμήματα από την εποχή της αθωότητας: τσακισμένες φωτογραφίες, παιδικά περιοδικά του δίδραχμου, παιγνίδια, κοριτσίστικα λευκώματα, ζωγραφιές, μαθητικά τετράδια και μουτζουρωμένα αναγνωστικά. . . Τα κείμενα δεν αποσκοπούν στο να προσφέρουν μια επαρκή πληροφόρηση για πρόσωπα και πράγματα. Ο συγγραφέας απλώς μονολογεί, προσπαθώντας κι ο ίδιος ν’ ανασύρει παραστάσεις από τη λεηλατημένη μνήμη του. Όμως, τα όποια μηνύματα από το χτες, έρχονται αδύναμα, θολά και μπερδεμένα. Κι αν κάτι μένει ως σημείο επαφής, είναι αυτή η ακαθόριστη μυρουδιά του χαμένου παραδείσου των παιδικών χρόνων, που εξακολουθεί να επιβιώνει και να εκφράζεται ως νοσταλγία (. . . )

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]