«Θα γράψουμε ο καθένας μας μια ιστορία με φαντάσματα», είπε ο λόρδος Μπάυρον, και η πρότασή του έγινε αποδεκτή. Ήμασταν τέσσερις. Ο λόρδος άρχισε να γράφει μιαν ιστορία, απόσπασμα της οποίας προσέθεσε στο τέλος του ποιήματός του για τον Μαζέππα. Ο Σέλλεϋ, πιο ικανός να εκφράζει ιδέες και συναισθήματα με τη λαμπρή εικονοπλασία του και τη μουσική των μελωδικότερων στίχων που κόσμησαν ποτέ τη γλώσσα μας, αντί να βρει τον κορμό της ιστορίας του, άρχισε αμέσως με τις εμπειρίες από τα παιδικά του χρόνια. Ο καημένος ο Πολιντόρι είχε μια φοβερή ιδέα για μια γυναίκα με σκελετωμένο κεφάλι που τιμωρήθηκε γιατί κοίταζε από μια κλειδαρότρυπα - τι ήθελε να δει ξεχνάς -, κάτι πολύ σκανδαλιστικό και κακό, φυσικά· αλλά όταν ο Πολιντόρι την κατάντησε χειρότερη κι απ` τον περίφημο Τομ του Κόβεντρυ, δεν ήξερε τι να την κάνει και την άφησε στον τάφο των Καπουλέτων, το μόνο μέρος που της ταίριαζε. Αλλά και οι δύο διάσημοι ποιητές βαρέθηκαν γρήγορα τις κοινοτοπίες του πεζού λόγου κι εγκατέλειψαν το αταίριαστο γι` αυτούς έργο τους. Εγώ είχα βαλθεί να σκεφτώ μια ιστορία, μια ιστορία αντάξια εκείνων που μας είχαν παρακινήσει στην αρχή. Μια ιστορία που θα επιβεβαίωνε τους μυστηριώδεις φόβους της ανθρώπινης φύσης μας και θα προκαλούσε τρομερή φρίκη - μια ιστορία που θα έκανε τον αναγνώστη να φοβάται να κοιτάξει γύρω, που θα του έκοβε το αίμα και θα του επιτάχυνε το καρδιοχτύπι. Αν αποτύγχανα σ` αυτούς μου τους στόχους, θα ήτανε μια ιστορία με φαντάσματα ανάξια της ονομασίας της. Συλλογιζόμουνα συνέχεια - τίποτα. Αισθανόμουν εκείνο το κενό που φέρνει η έλλειψη έμπνευσης, το κενό που είναι η μεγαλύτερη δυστυχία των συγγραφέων, όταν το στομωμένο Τίποτα απαντάει στις ανήσυχες επικλήσεις μας. «Σκέφτηκες τίποτα;» με ρωτούσανε κάθε πρωί, και κάθε πρωί ήμουνα υποχρεωμένος ν` απαντάω με μια ταπεινωτική άρνηση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]