Κάποτε πριν λίγα χρόνια ένας καθηγητής και έγκριτος ερευνητής της λογοτεχνίας μας, μου είπε: -"Γράφετε και πεζά. Γιατί δεν τα συγκεντρώνετε σε βιβλίο; -"Δεν ξέρω", του απάντησα, "τα βρίσκω αλλοτινά". -"Τα γραπτά", μου είπε τότε, "δεν είναι ρούχα για να περνά η μόδα τους".
Αυτά τα λόγια, τα σκεφτόμουν συχνά. Ωστόσο, τα διηγήματα που νέος είχα γράψει και που μερικά τους είχα δημοσιεύσει τότε σε περιοδικά, παράμεναν στο συρτάρι μου, εκτός απ` τις σπάνιες φορές που τα `βγαζα για να τα βελτιώσω. Έβλεπα σ΄αυτά τις απόπειρές μου να "ντυθώ" αλλότριες προσωπικότητες (όπως λ.χ. του βιρτουόζου βιολιστή στο "Κονσέρτο" -εγώ που δεν παίζω βιολί ή άλλο μουσικό όργανο), να αιστανθώ τις συγκινήσεις του και να τις μεταδώσω.

Τα αφηγήματα μου αυτά δεν είναι αυτοβιογραφικά. Είναι "Φάσεις" της ζωής άλλων ανθρώπων.

Περιέχονται τα αφηγήματα: "Νύχτα σε ξένο σπίτι", "1930", "Το δαχτυλίδι του νέου με το αδιάβροχο", "Λουλούδια στο υπερώο", "Καταιγίδα στο λατομείο", "Το κονσέρτο", "Δοκιμασία", "Παροξυσμός εις ον έλασσον".