(. . .) Ένα καλοκαίρι στο νησί, με τους χαλαρούς ρυθμούς του, δεν είναι ίσως ο κατάλληλος χρόνος και χώρος για να εξιστορήσει κάποιος τη ζωή του στο δημόσιο, στον Λεβιάθαν. Όμως ακόμη και στην κοιλιά του κήτους, ένας άνθρωπος που θέλει και ξέρει να ζήσει θα μπορέσει να γνωρίσει τον έρωτα και το ταξίδι. Έτσι, η παρέα των διακοπών γίνεται το καλύτερο ακροατήριο, τα απογευματινά ουζάκια και τα βραδινά συμπόσια με τα «προϊόντα της αλιείας» γίνονται η σκηνή η οποία θα φιλοξενήσει το παρελθόν που πληγώνει και το μέλλον που προκαλεί. Και ως παρόν παραμένει πάντα το τοπίο της νωχέλειας που οδηγεί σε πρόσκαιρες επαφές, σε στιγμιαίες απολαύσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]