Το κυρίαρχο πνεύμα της Ευρώπης, ο τεχνοκρατισμός και ο επιστημονισμός, είναι εχθρικό απέναντι στη φιλοσοφία. Η ανάμνηση του παλιού γίνεται θανάσιμος εχθρός στον τυφλό μοντερνισμό τους. Στην ανακατάταξη των δυνάμεων του «πνευματικού» πεδίου δεν αφήνουν χώρο για τη φιλοσοφία. Σ’ αυτό συντελούν οι κοινωνικές επιστήμες, που απωθούν επιμόνως τις φιλοσοφικές προϋποθέσεις τους, κάνουν «κατάληψη» του φιλοσοφικού χώρου και εμφανίζονται ως οι «νόμιμοι» διάδοχοι της φιλοσοφίας σήμερα. Έτσι παρατηρούμε σήμερα πολλούς επίδοξους νεκροθάφτες και αρπακτικούς κληρονόμους της φιλοσοφίας. Ενάντια σ’ αυτό το αντιφιλοσοφικό πνεύμα της εποχής, που δείχνει ότι η εποχή μας αρνείται να θεματοποιήσει τον εαυτό της, η φιλοσοφία έχει να παίξει έναν ουσιαστικό ρόλο αντίστασης και υπέρβασης του πνεύματος της εποχής. Για να παίξει τον «κατέχοντα» αυτό ρόλο, η φιλοσοφία δεν πρέπει να αυτοπεριοριστεί, όπως της υποβάλλεται από τα κυρίαρχα ρεύματα, σε μια μουσειακή ενασχόληση με ξεπερασμένες μορφές του φιλοσοφείν, να γίνει δηλαδή μια φιλολογική ερμηνευτική φιλοσοφικών κειμένων - ούτε όμως και να ξεπέσει σε εξωραϊστική καλλιέργεια δήθεν «αιώνιων αξιών» και «γενικών ιδεών», που τις επικαλούμαστε για να εξωραΐσουμε ιδεολογικά την «απάνθρωπη» κατάσταση μέσα στην οποία το κυρίαρχο σύστημα μας εγκλείει. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]