«Φαίνεται πως ο πόνος στο κορμί οφείλεται και στη λύπη», είπε, καθώς δε θυμόταν να είχε κουραστεί ιδιαίτερα την προηγούμενη μέρα ή να είχε πιει τόσο πολύ, ώστε να αισθάνεται τώρα σαν δαρμένο σκυλί.
Είναι αλήθεια πως είχε μείνει με τη Χλόη ως αργά τη νύχτα στο παμπ μόνο μ` ένα ποτό, που το ήπιαν μάλιστα τόσο αργά, όσο διήρκεσε κι η συζήτησή τους. Αυτό όμως δε δικαιολογούσε καθόλου τον πόνο που ένιωθε στο κεφάλι και το σώμα.
Είχαν βρεθεί εκεί λίγο μετά το θάνατο της μητέρας του που ήρθε τόσο ξαφνικά, ώστε να μοιάζει σχεδόν αναίτιος. Κι όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που ματαιώθηκε κάποια πρόσληψή του. Αλλ` αυτή, στο Δημόσιο Ταμείο της πόλης, για την οποία ήταν σχεδόν βέβαιος, τον έκανε να αισθάνεται σαν απατημένος.
Περισσότερο όμως πρέπει να πόνεσε η μάνα του, που καταλήφτηκε από απελπισία και δε μιλιόταν για δύο μέρες. Ο Στέφανος προσπάθησε να της αλλάξει διάθεση κι είχε κάθε λόγο να επιμένει επειδή, αυτή τη φορά, μεσολάβησε κι ο θείος του ο Έκτορας, που, όταν έμαθε την ατυχία του έμεινε μάλλον απαθής και με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου του είπε: «Στέφανε, ξέχασέ το. Θα πας στη δουλειά του Καπάτου». Παρ` όλα αυτά, την τρίτη μέρα, εκείνη, έγειρε το κεφάλι στο στήθος κι απόμεινε με το βλέμμα καρφωμένο στα φασολάκια που καθάριζε. [...]