Ζούμε επινοώντας αναμνήσεις. Έτσι ξεγελάμε το χρόνο και τη φθορά. Ζούμε αγαπώντας. Και τιμώντας ό,τι αγαπήσαμε. Έτσι καταφέρνουμε να ελιχθούμε ανάμεσα στην αθλιότητα, την κακία και τη μοχθηρία, έτσι καταφέρνουμε να υπερβούμε ό,τι δεν μας αρμόζει, έτσι παρακάμπτουμε ό,τι τείνει να μας καθηλώσει στην απάθεια και να φιμώσει τη δημιουργικότητά μας. Η νοσταλγία είναι ο τρόπος μας να σμίγουμε το τότε με το νυν, και μετά να ονειρευόμαστε ένα μέλλον που έχει μέσα του πολύτιμες στιγμές ελευθερίας. Και τη νοσταλγία μας την τροφοδοτούν εκείνοι οι ποιητές, εκείνοι οι τροβαδούροι που μας κέρασαν με αλησμόνητες νύχτες, με αλησμόνητες ώρες μουσικής ηδύτητας, εκείνοι οι τροβαδούροι που μας έκαναν να βγούμε στους δρόμους και να γιορτάσουμε τη ζωή, να ψάλλουμε μαζί τους τον έρωτα, την αγάπη και τη φιλία. Αυτούς τους τροβαδούρους, που δεν παύω να τους ακούω και να τους ξανακούω, λιώνοντας τα βινύλιά τους στο πικάπ, πίνοντας εωθινά ουίσκι με όσους τους αγάπησαν μαζί μου, μιλώντας γι` αυτούς ατελείωτες ώρες στα πιο όμορφα μπαρ της Αθήνας, ναι, αυτούς τους τροβαδούρους θέλω πάντα να θυμάμαι και θέλω πάντα να τους θυμίζω. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]