`Αρκεί μονάχα οι άνθρωποι να κυριαρχούν επί των άλλων ανθρώπων, για να γεννηθεί η διαφοροποίηση των αξιών. Αρκεί ορισμένες τάξεις να κυριαρχούν επί των άλλων τάξεων για να γεννηθεί η ιδέα της ελευθερίας. Αρκεί οι άνθρωποι να ιδιοποιηθούν και να καθυποτάξουν τα πράγματα που χρειάζονται για να ζήσουν, αρκεί να τους επιβάλλουν μια διάρκεια που τα ίδια τα πράγματα δεν διαθέτουν, ή να τα αφομοιώσουν διά της βίας, και ιδού η γένεση της λογικής. H σχέση κυριαρχίας δεν είναι `σχέση`, όπως ακριβώς ο τόπος όπου ασκείται η κυριαρχία δεν είναι τόπος. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο, σε κάθε στιγμή της ιστορίας, η `σχέση` κυριαρχίας παγιώνεται σε ένα ορισμένο τελετουργικό σχήμα· επιβάλλει υποχρεώσεις και δικαιώματα· συστήνει διαδικαστικές πρακτικές. Εγχαράσσει σημάδια, εντυπώνει αναμνήσεις στα πράγματα, ακόμη και στα σώματα· αναλαμβάνει τη διαχείριση των χρεών. [...] O κανόνας είναι η υπολογισμένη απόλαυση της αγριότητας, η υπεσχημένη αιματοχυσία. Επιτρέπει την ακατάπαυστη αναζωπύρωση του παιχνιδιού της κυριαρχίας· σκηνοθετεί την επαναλαμβανόμενη με ακρίβεια βία. H τάση για ειρήνη, η γλυκύτητα του συμβιβασμού, η σιωπηρή αποδοχή του νόμου, πόρρω απέχουν από εκείνη τη μεγάλη ηθική μεταστροφή ή εκείνον τον χρήσιμο υπολογισμό που θα γεννούσε, υποτίθεται, τον κανόνα`. - Μισέλ Φουκώ

Με τα κείμενα του παρόντος τόμου ο Φουκώ επιχειρεί να διαπραγματευτεί ορισμένες θεμελιώδεις όψεις του έργου του Νίτσε, αποδεσμεύοντάς το από τα στενά όρια του ακαδημαϊκού φιλολογικού-φιλοσοφικού σχολιασμού και εφαρμόζοντάς το στο σύνολο των θεωριών και πρακτικών του λόγου, κατεξοχήν χώρο της φιλοσοφίας.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]