Επέζησαν από τη μικρασιατική καταστροφή. Μια μικρή βάρκα τους έσυρε στα βάθη του πελάγους και τους κράτησε μακριά, εκείνη την τραγική μέρα της σφαγής. Ο ήχος των κυμάτων έγινε γλυκό νανούρισμα, παρηγοριά στον καημό και στα αναφιλητά τους. Ώσπου η θάλασσα θύμωσε και, άσπλαχνη κι ορμητική, τους ξέβρασε σε μια άγρια και αφιλόξενη ήπειρο. Τίποτε όμως, δεν έχει χαθεί ακόμη. . . Οι τρεις Έλληνες από το Αϊβαλί θα ενώσουν τα απομεινάρια της ζωής τους και θα συνεχίσουν το τραγικό οδοιπορικό τους στην έρημο της Αφρικής, έχοντας μια ελπίδα μόνο· να βρουν την οικογένεια του μικρού Κωνσταντή, που έπεσε στα δίχτυα δουλεμπόρων. Αντιμέτωποι με τα στοιχεία της φύσης, με άγρια θηρία, αλλά και με πρωτόγονες φυλές, θα περιπλανηθούν στην απέραντη έρημο των Βεδουίνων και στα σκλαβοπάζαρα της μαύρης ηπείρου, υπακούοντας στην κοινή μοίρα των ξεριζωμένων, όπως την περιγράφει ζοφερά ο Δ. Γιαννουκάκης στο δεύτερο μέρος της Τριλογίας «Τρεις Έλληνες από το Αϊβαλί».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]