Μια πρώιμη και δεξιοτεχνική αυτοπροσωπογραφία ενός μεγάλου καλλιτέχνη: ένας νεαρός ποζάρει κάπως φοβισμένος, κοιτάζοντας στον καθρέφτη (αριστερά) . Ο καλλιτέχνης μοιάζει να έχει γίνει τμήμα της νεκρής αυτής φύσης. Το φως πέφτει μονάχα στην πλάτη και στον αυχένα του. Το πρόσωπό του βρίσκεται στη σκιά. Μοιάζει σαν να διστάζει να το δείξει στον θεατή, ή ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο πίνακας αποπνέει μιαν αίσθηση αμφιβολίας και σκεπτικισμού: είναι, άραγε, η ζωγραφική η πραγματική μου κλίση; Θα τα καταφέρω; Και τι θα γίνει με το σώμα μου; Γιατί, άραγε, να έχω τόσο ατροφικά και παραμορφωμένα πόδια, κι ένα πρόσωπο που γίνεται ολοένα και πιο άσχημο, με παχιά κόκκινα χείλη και αδύνατο πιγούνι, στο οποίο μόλις αρχίζει να φυτρώνει μια γενειάδα που, επιτέλους, το καλύπτει κάπως; Ο άνθρωπος που δείχνει να θέτει αυτά τα ερωτήματα βρισκόταν στο κατώφλι μιας μοναδικής καριέρας, που θα τον καθιέρωνε ως έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής του. Το όνομα του ήταν Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ. Όταν ζωγράφισε τον πίνακα ήταν περίπου 16 ετών, έτοιμος να κάνει το μεγάλο άλμα προς τον γεμάτο διασκεδάσεις και ηδονές κόσμο της παρισινής ζωής. [...]