Σκάνε τα σκάγια στο δάσος του μυαλού, κυνηγώντας τα πουλιά της μνήμης. Οικογενειακές αναμνήσεις, καθημερινές ιστορίες, αθέατα δράματα και ηχηρές συγκινήσεις διασχίζουν τους δρόμους της Καστοριάς. [. . .] Διηγήματα σαν βότσαλα ξεπλυμένα στην υπόσχεση μιας άπιαστης ευτυχίας ή στο βάρος ενός ανείπωτου καημού· όπου θύμηση και επιθυμία ενώνονται· όπου ο χρόνος, όλος ο χρόνος μας, παρελθόν, παρόν και μέλλον συνυπάρχουν· εκεί αρχίζουν τα κυνήγια, του χρόνου τα κυνήγια.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
