`Νιώθω πως είναι η ώρα που θα γυρίσει απ` έξω, ξενυχτισμένος, ο αιθερομανής ποιητής. Θ` ανέβει, τη σκάλα αργά, βαριά, και θα πάει να κουρνιάσει στη σοφίτα του. Δε θα μου χτυπήσει την πόρτα, ποτέ δε χτυπάει. Η σκάλα θα στενάξει κάτω από το περιττό βάρος του. Νάτος κιόλας που έρχεται! Τον ακούω που ανεβαίνει.
Τον ονειρεύομαι κάποτε έτσι ν` ανεβαίνει, όλο ν` ανεβαίνει, ασταμάτητα, με το κεφάλι του σα σφαίρα διάφανη, ελαστική, γεμάτη αιθέρα. Γίνεται ανάλαφρος, όλο και πιο ανάλαφρος, σχεδόν άυλος. Τ` αστέρια τώρα του κρατάνε συντροφιά, στεφανώνουν το μέτωπό του. Όμως δε φτάνει ποτέ πουθενά. Αυτό είναι το μαρτύριο που του έχουν ορίσει για κόλαση. Καθένας με το ριζικό του.` (Από το `Ex tenebris`)

Του Έρωτα και του Θανάτου. Δέκα διηγήματα όπου οι τίτλοι δίνουν ήδη την ιδέα των θεμάτων που τα διαπερνούν: Η βάρκα. Ο ύπνος. Η ανία. Τα φούλια. Η αγρύπνια του λοχία Φαρδή. Η τραγωδία του έρωτα. Οι μικροί άνθρωποι και οι μεγάλες ημέρες. Ex tenebris. Η βροχή. Νηνεμία. Η σιωπή.
Το αφηγηματικό χάρισμα, η ποιητική και υπαινικτική γραφή -στοιχεία που κατέταξαν τον Τερζάκη στους σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς του αιώνα μας- αναδεικνύονται σε όλη τους την έκταση στο συμπυκνωμένο και απαιτητικό είδος γραφής που λέγεται διήγημα. Αλλά και η στοχαστική δυνατότητα, άλλο χαρακτηριστικό του μεγάλου δοκιμιογράφου Τερζάκη, ξεπετάγεται με δύναμη από τα διηγήματα αυτά παραμερίζοντας βίαια οτιδήποτε τεχνητό και επικαιρικό, αφήνοντάς μας μια γεύση μελαγχολική, γεύση από στιγμές της λογοτεχνίας, από τις μεγάλες στιγμές της ζωής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]