Ο θρύλος λέει ότι οι μονόκεροι ήταν τα πιο όμορφα και άγρια και ελεύθερα πλάσματα που έζησαν ποτέ στον κόσμο. Κανείς δεν μπορούσε να τα πλήσιάσει και να τα υποτάξει, παρά μόνο ένα κορίτσι με πολύ αγνή καρδιά. Ο θρύλος λέει ότι οι μονόκεροι χάθηκαν όταν χάθηκε η αθωότητα απο τον κόσμο. <<. . . Δεν έχω πάψει στιγμή να θρηνώ για τους μονόκερους που χάθηκαν και για τον κόσμο που δεν έχει πια τόπο ούτε γι` αυτούς, ούτε και για κανένα άλλο ευγενικό κι αθώο πλάσμα. . .>> Η φωνή μιας κοπέλας ηχεί ακόμα απο το 13ο αιώνα μέχρι σήμερα, μέσα στα χαλάσματα του πυργόσπιτου που κάποτε υπήρξε σπίτι της. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της ζωής του και το έχει βάλει στα πόδια για ν` αποφύγει τις ευθύνες του βρίσκεται στο πυργόσπιτό της και κατασκηνώνει εκεί, λίγες μέρες πρίν τα Χριστούγεννα, τον καιρό που όλες οι ευχές κι όλες οι επιθυμίες πραγματοποιούνται. . . Ένα φάντασμα έρχεται το βράδυ να τον συναντήσει και να τον πάρει μαζί του σ` ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στον καιρό της φραγκοκρατίας, όταν η ιστορία του πυργόσπιτου κλείνει μαζί με την ιστορία της τελευταίας Κυράς του και την ιστορία του τελευταίου ίσως μονόκερου που πέρασε απο αυτή τη γη. Οι εποχές μπορεί ν` αλλάζουν, αλλά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και τόσο πολύ. . . Γι` αυτό και είναι πολύ πιθανόν η γνώση της ζωής του ενός να φέρει τη λύτρωση στη ζωή του άλλου. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]