(. . .) Φαίνεται όλο και πιο καθαρά ότι το να ενδιαφέρεται κανείς σήμερα για τις τοξικοεξαρτήσεις αποτελεί αναγκαιότητα αλλά και ένα εγχείρημα ιδιαίτερα λεπτό : αναγκαιότητα, επειδή το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται τόσο ανησυχητικό που δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε, ιδιαίτερα λεπτό εγχείρημα, επειδή δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ ότι είμαστε αντιμέτωποι με ένα σύμπτωμα, το οποίο όμως αντανακλά διαταραχές πολύ βαθύτερης τάξεως, και ότι χρειάζεται να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε αυτές ακριβώς τις λιγότερο έκδηλες διαταραχές. Εάν σκοπεύουμε να αγωνιστούμε το ίδιο αληθινά εναντίον των τοξικοεξαρτήσεων, όπως και εναντίον της ανεργίας, του AIDS, της παραβατικότητας ή της κατάθλιψης, δεν μπορούμε να αρκεστούμε απλώς σε μια βελτίωση του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουμε το σύμπτωμα. Είναι πλέον απαραίτητο και επείγον να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στις πολλαπλές και συχνά συναφείς αιτίες που καθορίζουν όλες αυτές τις μάστιγες, διευρύνοντας τη δράση μας σε επίπεδα πολύ διαφορετικά αλλά εντελώς συμπληρωματικά μεταξύ τους, καμία παρέμβαση σε ένα και μόνο επίπεδο δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική χωρίς τη συμβολή συντονισμένων παρεμβάσεων και στα άλλα επίπεδα. Μια τέτοιου είδους δράση καλεί σε κινητοποίηση όλους εκείνους που λογικά, σε τοπικό, εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο, έχουν ως αποστολή να συντονίζουν τις προσπάθειές τους προς την κατεύθυνση της διαπαιδαγώγησης των νέων της εποχής μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]