Γράφω σε μια γλώσσα που δε θέλω
να μιλώ - άγνωστη, παραπεταμένη, πικρή, ποδοπατημένη
όπως οι λίγες ευγενικές προσπάθειες σε μακρούς αιώνες
δουλείας, άκυρης δημοκρατίας και κυρίως σκοταδιού
γράφω σε μια γλώσσα που απέτυχα
να μιλήσω, να πείσω οποιονδήποτε, να δω κάτι
να μένει στα πρακτικά της συνέλευσης
πριν τα ροκανίσουν τα ποντίκια κι η ιστορία -
δε συμβιβάστηκα, έπεσα όρθιος, δε μετάνιωσα
δέκα προς ένα, είκοσι προς ένα, τριάντα προς ένα
απέτυχα οικτρά απέναντι στους κομμωτές και στους μακιγιέρ
είδα την επιστήμη να γράφεται από τους λαθρέμπορους
είδα την τέχνη να καταξιώνεται από τους συμβολαιογράφους
είδα τη δικαιοσύνη να απονέμεται από τους απατεώνες
φώναξα, παραπονέθηκα, απέτυχα
στη γλώσσα μου και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου
σήκωσα τα μάτια μου ως το βάθος της αίθουσας
μέτρησα όσους κάθισαν στο μεγάλο τραπέζι της μοιρασιάς
χωρίς να μιλούν καμία γλώσσα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]